21/3/09

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ, ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ...





Από το http://eleftheriahtipota.blogspot.com/

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ...

Η ομοφυλοφιλική εικόνα στην Τέχνη επιτρέπεται; Ή μήπως εκ προοιμίου απαγορεύεται;
Ποιος αποφασίζει τι είναι αποδεκτό από το κοινό και τι όχι;

Η Τέχνη θέτει τους δικούς της κανόνες ή υπόκειται στο γενικότερο πλαίσιο της κοινωνίας μέσα στο οποίο δρα και εκτίθεται;
Η οποιαδήποτε εξουσία έχει δικαιώματα πάνω στην Τέχνη και αν ναι μέχρι που μπορεί να φτάσει;
Ο Ελληνικός Εθνικισμός είναι καλύτερος από τον Σκοπιανό;

Ο Έλληνας Άνθρωπος είναι ποιοτικά ανώτερος από τον Τούρκο Άνθρωπο;

Ο μπακλαβάς είναι Ελληνικό ή Τουρκικό γλυκό;

Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε Σάββατο βράδυ στην Λυρική, δεν ήμουν εκεί. Διάβασα κάποια πράγματα και άκουσα κάποια άλλα στο ραδιόφωνο. Μάλλον το πιο σημαντικό στο συγκεκριμένο θέμα είναι η λογοκρισία. Ίσως η ομοφοβία να έπεται. Βέβαια εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: «Αν δεν υπήρχε η σκηνή με το φιλί μεταξύ δύο ανδρών, η λογοκρισία τι έδαφος θα έβρισκε για να καρποφορήσει;». Από αυτή την άποψη και τα δύο θέματα, λογοκρισία και ομοφοβία ταυτίζονται. Έτσι κι αλλιώς η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα παραμένει θέμα ταμπού. Και αυτό συμβαίνει παντού. Σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις σκέψης, λόγου, τέχνης.
Ενώ σε βιβλία μπορεί να αναφέρονται ομοφυλοφιλικές ιστορίες ή περιστατικά, ενώ σπουδαίοι εκπρόσωποι της τέχνης ήταν ομοφυλόφιλοι (Χατζιδάκις, Ταχτσής, Καβάφης, Τσαρούχης κ.τ.λ.), ενώ πολλά συγκροτήματα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής υϊοθετούν ανδρόγυνο στυλ και πολλοί καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες επιλέγουν την ομοφυλοφιλία ως προσωπικό τρόπο ύπαρξης, η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να αποδεχτεί τους ομοφυλόφιλους και τις ομοφυλόφιλες ως ισάξιους και ισόνομους πολίτες.
Συμπερασματικά καταλαβαίνω, ότι αν η έννοια του πολίτη εξαρτάται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καθενός, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αρχίσουμε να αμφισβητούμε ανάλογα με την προσωπική μας ηθική και τις ιδέες μας, οποιονδήποτε για ο,τιδήποτε. Με κριτήριο τις προσωπικές μας προτιμήσεις θα μπορούμε να διαχωρίζουμε τους ακολουθούντες ημών από τους μη ακολουθούντες. Αν για παράδειγμα, δεν μου αρέσει το κρασί, αλλά λατρεύω το ούζο, μπορώ να συστήσω μια ομάδα φανατικών του ούζου και να εξαπολύσω πογκρόμ εναντίον εκείνων που αρέσκονται στο κρασί.
Η παραγόμενη κοινωνική σκέψη που είναι απο τη μία αποτέλεσμα επιρροής και δύναμης των διαμορφωτών της (Μ.Μ.Ε., Πολιτικοί κ.α.) και από την άλλη προσπάθειας αντίστασης μελών της ίδιας κοινωνίας, προτιμά στην πλειοψηφία της να αναπαράγει αυτή τη σκέψη αντί να αντιστέκεται και να την εξετάζει ορθολογικά. Η αναπαραγωγή αυτών των ιδεών δημιουργεί γκεττοποιημένες ομάδες υπηκόων, οι οποίοι νιώθωντας εξοβελισμένοι, συνήθως στρέφονται με τη σειρά τους εναντίον της σύνολης κοινωνίας. Όταν μισούμε ή απωθούμε κάτι, θα πρέπει να ξέρουμε τους λόγους.
Η κοινωνία μας έχει διδαχτεί να δέχεται ως αυτονόητες, σκέψεις, τις οποίες δεν έχει επεξεργαστεί νοητικά παρά μόνο θυμικά και μυθοπλαστικά. Η ορθολογική σκέψη είναι η μόνη ασπίδα προστασίας απέναντι σε ιδεοληψίες και πουριτανισμούς. Οι μύθοι του ανήθικου ομοφυλόφιλου ή του κατακτητή Τούρκου, ακόμη και ο πιο πρόσφατος, αυτός του κακού Γυφτοσκοπιανού, μπορούν να εκλείψουν μόνο αν εμείς προσπαθήσουμε να καταπολεμήσουμε τον ρατσισμό μας, εθνικιστικό ή κοινωνικό. Η καταπολέμηση του ρατσισμού απαιτεί εγρήγορση λογικής. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να διασκεδάζει με την καρικατούρα του ομοφυλόφιλου στα σίριαλ, άνετα και χαλαρά, αλλά στην καθημερινότητα η ίδια κοινωνία περιπαίζει κοροϊδευτικά τους ομοφυλόφιλους, μόνο στην ιδέα ότι υπάρχουν.
Ξεκαρδιζόταν ο Έλληνας τηλεθεατής με τον Γιάννη Μπέζο στους «Απαράδεκτους» και τον συμπαθούσε, αλλά συνέχισε να λέει τα ίδια ρατσιστικά ανέκδοτα για τις «αδερφές» στην δουλειά του.
Ο ανδρικός πληθυσμός δέχεται με χαρά τις «πλαστικές» λεσβίες όταν παρακολουθεί τσόντα, αλλά δεν μπορεί να αποδεχτεί τις καθημερινές λεσβίες, που μπορεί να μην είναι τόσο όμορφες και ελκυστικές, χωρίς να αποκλείεται και να είναι. Το πρόβλημα προφανώς είναι ηθικίστικο και όχι ηθικό. Ο πουριτανισμός πάντα χτυπάει τις μειονότητες.
Αν ένα φιλί σε παράσταση της Λυρικής δημιούργησε τέτοιο πρόβλημα, ας φανταστούμε τι θα μπορούσε να συμβεί στην θέα ενός πραγματικού φιλιού μεταξύ δύο ομοφυλόφιλων σε ένα δρόμο της Αθήνας ή ακόμα χειρότερα σε κάποια επαρχιακή πόλη. Ας μην ξεχνάμε, ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε στη θέση οποιασδήποτε μειονότητας. Ας σταματήσουμε ως άτομα και ως ομάδες να επιτιθέμεθα στα αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας. Αν έχουμε κότσια, ας περιγελάσουμε αυτούς που μας περιγελούν. Και να μην εξετάζουμε αν τα πρότυπα που έχουμε δώσει στα παιδιά μας είναι ομοφυλόφιλα ή «φυσιολογικά». Ας ψάξουμε, αν εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χρησιμεύσουμε ως πρότυπα στα παιδιά μας, αν οι πολιτικοί που εκλέγουμε και βρίσκονται καθημερινά στους τηλεοπτικούς δέκτες της μέσης ελληνικής οικογένειας, μπορούν να λειτουργήσουν ως πρότυπα και μετά ας ψάξουμε για το αν είναι προτυποποιήσιμοι οι ομοφυλόφιλοι.
Πολύ μεγάλη ευθύνη για κάποιους που λοιδορούμε συνέχεια και που δεν είπαν ποτέ ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή καλύτερα ο τρόπος ύπαρξης τους αποτελεί πρότυπο.
Καμία σεξουαλική συμπεριφορά δεν μπορεί να αποτελεί κοινωνικό πρότυπο. Μόνο η στάση του καθένα από εμάς στα κοινωνικά προβλήματα μπορεί να προτυποποιηθεί, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Πρώτα, τα του οίκου μας Ελληνάρες… γιατί αλλιώς πρέπει να ντρεπόμαστε.

1 σχόλιο:

  1. Τι λες ρε φίλε; Στο κέντρο της Αθήνα οι νεότεροι σε ηλικία γκέι το δείχνουν και το καυχόνται. Επίσης γενικότερα δεν προσπαθούν και πολύ να το κρύψουν. Θυμάμαι παλιά που δούλευα σε εργοστάσιο είχαμε και έναν εργάτη εμφανώς γκέι. Λέγανε κάτι ελαφρά αστεία οι εργάτες, αλλά ως εκεί. Και παρέα τον έκαναν και στο αμάξι του έμπαιναν.

    Χώρια που και στις μεγαλύτερες ηλικίες, όλοι ξέρουν ποιος είναι γκέι και ποιος όχι, ακόμα και στην επαρχία. Δεν έχουν κρεμάσει σε κανένα κουδούνια εως τώρα.

    Σε ό,τι αφορά την παράσταση της Λυρικής οι αντιδράσεις είναι δικαιολογημένες εαν το δει κανείς από την πλευρά του ό,τι μια μειονότητα επιβάλλεται σε μια πλειονότητα. Μιλάμε για θέαμα που θα το δει το κοινό το οποίο έχει πληρώσει εισιτήριο, είτε είναι γκέι είτε όχι. Το φίλι στο δρόμο τυχαίνει να το δεις, δεν στο επιβάλει κανείς, ούτε έχεις πληρώσει. Να το θέσω διαφορετικά, μιας και δεν είμαι γκέι, θεωρώ πως δεν με αφορά ο έρωτας μεταξύ τους. Επομένως γιατί να πληρώσω για να τον φάω στη μάπα; Ας βγάλουν και μια εκδοχή χωρίς γκέι. Στο μαζικό θέαμα σαφώς και πρέπει να προβάλλεται το κατά την πλειοψηφία αποδεκτό. Υποθέτω πως αν έβγαινε μια ταινία στην Ελλάδα όπου προβαλλόταν με θετικό τρόπο η Σαρία, δεν θα σου άρεσε. Στην Ολλανδία υπάρχει το κόμμα των παιδεραστών, αλλά δεν νομίζω να τολμούσαν να ανεβάσουν παράσταση με ερωτισμό μεταξύ παιδιού και ενήλικα...Απο εκεί και πέρα, υπάρχει και γκει λογοτεχνία και γκέι ταινίες κλπ. Ουδεν πρόβλημα. Η κάθε ομάδα με τα θεάματα της.

    Το κοινωνικό πρότυπο αναγκαστικά πρέπει να είναι το "φυσιολογικό": με αυτό είναι που κάνεις παιδιά. Με 1,2 παιδιά ανά γυναίκα, δεν μας παίρνει να προβάλουμε κάποιο άλλο - όχι πως τελικά προβάλλεται αυτό, για δες τι παίζει στον Τύπο. Πάντως η ομοφυλοφιλία εξαρτάται από τις ορμόνες της μάνας, δεν είναι επιλογή. Και σαν πρότυπο να προβαλλόταν δεν νομίζω να άλλαζε κάτι στην σεξουαλικότητα των ανθρώπων.

    Δεν καταλαβαίνω αυτό με την μη αποδοχή των λεσβιών από τους άνδρες. Έχει φάει ποτέ καμία λεσβία ξύλο από άντρες; Δεν συνεργάζονται μαζί τους;

    Όσο για τους εθνικισμούς, η τουρκική αριστερά θεωρεί τον τουρκικό εθνικισμό ως....καλό!Τα ψευδοδιλήμματα δεν καταλαβαίνω γιατί τίθενται. Από τη στιγμή που ζω σε αυτή τη χώρα, με νοιάζει το συμφέρον της, όχι των γειτόνων. Και πριν σκεφτείς ό,τι θα έπρεπε, σκέψου πόσα προϊόντα χρησιμοποιείς τα οποία έχουν κατασκευαστεί σε χώρες όπου οι εργάτες πληρώνονται με ψίχουλα. Έχει ακούσει κανέναν να καταδικάζει αυτή την πρακτική και να καλεί σε μποϊκοτάζ; Πρόσθεσε σε αυτά και τα εγχώρια προϊόντα που παράγονται με όχι σωστά μέτρα ασφαλείας για το προσωπικό που τα παράγει. Περιέργως δεν πέφτουν πρόστιμα.

    Όλοι συμφεροντολόγοι είμαστε. Απλώς μερικοί το παίζουν εκ του ασφαλούς και καλά ανθρωπιστές. Επίσης είμαστε και ρατσιστές. Για αυτό σου έχω ένα παράδειγμα από τους Παραολυμπιακούς του 2004. Άκουσα επανειλημμένα από γυναίκες να λένε "μερικοί από αυτού είναι ωραίοι, τι κρίμα". Αντίστοιχα πάντα έκανα την ίδια παρατήρηση "δηλαδη μόνο οι άσχημοι θα έπρεπε να είναι ανάπηροι;".

    ΑπάντησηΔιαγραφή