ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ, ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑΝΟΙ...

Από το http://eleftheriahtipota.blogspot.com/

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗ ΛΥΡΙΚΗ...

Η ομοφυλοφιλική εικόνα στην Τέχνη επιτρέπεται; Ή μήπως εκ προοιμίου απαγορεύεται;

Ποιος αποφασίζει τι είναι αποδεκτό από το κοινό και τι όχι;

Η Τέχνη θέτει τους δικούς της κανόνες ή υπόκειται στο γενικότερο πλαίσιο της κοινωνίας μέσα στο οποίο δρα και εκτίθεται;

Η οποιαδήποτε εξουσία έχει δικαιώματα πάνω στην Τέχνη και αν ναι μέχρι που μπορεί να φτάσει;

Ο Ελληνικός Εθνικισμός είναι καλύτερος από τον Σκοπιανό;

Ο Έλληνας Άνθρωπος είναι ποιοτικά ανώτερος από τον Τούρκο Άνθρωπο;

Ο μπακλαβάς είναι Ελληνικό ή Τουρκικό γλυκό;

Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε Σάββατο βράδυ στην Λυρική, δεν ήμουν εκεί. Διάβασα κάποια πράγματα και άκουσα κάποια άλλα στο ραδιόφωνο. Μάλλον το πιο σημαντικό στο συγκεκριμένο θέμα είναι η λογοκρισία. Ίσως η ομοφοβία να έπεται. Βέβαια εύλογα θα ρωτήσει κάποιος: «Αν δεν υπήρχε η σκηνή με το φιλί μεταξύ δύο ανδρών, η λογοκρισία τι έδαφος θα έβρισκε για να καρποφορήσει;». Από αυτή την άποψη και τα δύο θέματα, λογοκρισία και ομοφοβία ταυτίζονται. Έτσι κι αλλιώς η ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα παραμένει θέμα ταμπού. Και αυτό συμβαίνει παντού. Σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις σκέψης, λόγου, τέχνης.

Ενώ σε βιβλία μπορεί να αναφέρονται ομοφυλοφιλικές ιστορίες ή περιστατικά, ενώ σπουδαίοι εκπρόσωποι της τέχνης ήταν ομοφυλόφιλοι (Χατζιδάκις, Ταχτσής, Καβάφης, Τσαρούχης κ.τ.λ.), ενώ πολλά συγκροτήματα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής υϊοθετούν ανδρόγυνο στυλ και πολλοί καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες επιλέγουν την ομοφυλοφιλία ως προσωπικό τρόπο ύπαρξης, η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να αποδεχτεί τους ομοφυλόφιλους και τις ομοφυλόφιλες ως ισάξιους και ισόνομους πολίτες.

Συμπερασματικά καταλαβαίνω, ότι αν η έννοια του πολίτη εξαρτάται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καθενός, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αρχίσουμε να αμφισβητούμε ανάλογα με την προσωπική μας ηθική και τις ιδέες μας, οποιονδήποτε για ο,τιδήποτε. Με κριτήριο τις προσωπικές μας προτιμήσεις θα μπορούμε να διαχωρίζουμε τους ακολουθούντες ημών από τους μη ακολουθούντες. Αν για παράδειγμα, δεν μου αρέσει το κρασί, αλλά λατρεύω το ούζο, μπορώ να συστήσω μια ομάδα φανατικών του ούζου και να εξαπολύσω πογκρόμ εναντίον εκείνων που αρέσκονται στο κρασί.

Η παραγόμενη κοινωνική σκέψη που είναι απο τη μία αποτέλεσμα επιρροής και δύναμης των διαμορφωτών της (Μ.Μ.Ε., Πολιτικοί κ.α.) και από την άλλη προσπάθειας αντίστασης μελών της ίδιας κοινωνίας, προτιμά στην πλειοψηφία της να αναπαράγει αυτή τη σκέψη αντί να αντιστέκεται και να την εξετάζει ορθολογικά. Η αναπαραγωγή αυτών των ιδεών δημιουργεί γκεττοποιημένες ομάδες υπηκόων, οι οποίοι νιώθωντας εξοβελισμένοι, συνήθως στρέφονται με τη σειρά τους εναντίον της σύνολης κοινωνίας. Όταν μισούμε ή απωθούμε κάτι, θα πρέπει να ξέρουμε τους λόγους.

Η κοινωνία μας έχει διδαχτεί να δέχεται ως αυτονόητες, σκέψεις, τις οποίες δεν έχει επεξεργαστεί νοητικά παρά μόνο θυμικά και μυθοπλαστικά. Η ορθολογική σκέψη είναι η μόνη ασπίδα προστασίας απέναντι σε ιδεοληψίες και πουριτανισμούς. Οι μύθοι του ανήθικου ομοφυλόφιλου ή του κατακτητή Τούρκου, ακόμη και ο πιο πρόσφατος, αυτός του κακού Γυφτοσκοπιανού, μπορούν να εκλείψουν μόνο αν εμείς προσπαθήσουμε να καταπολεμήσουμε τον ρατσισμό μας, εθνικιστικό ή κοινωνικό. Η καταπολέμηση του ρατσισμού απαιτεί εγρήγορση λογικής. Μπορεί η ελληνική κοινωνία να διασκεδάζει με την καρικατούρα του ομοφυλόφιλου στα σίριαλ, άνετα και χαλαρά, αλλά στην καθημερινότητα η ίδια κοινωνία περιπαίζει κοροϊδευτικά τους ομοφυλόφιλους, μόνο στην ιδέα ότι υπάρχουν.

Ξεκαρδιζόταν ο Έλληνας τηλεθεατής με τον Γιάννη Μπέζο στους «Απαράδεκτους» και τον συμπαθούσε, αλλά συνέχισε να λέει τα ίδια ρατσιστικά ανέκδοτα για τις «αδερφές» στην δουλειά του.

Ο ανδρικός πληθυσμός δέχεται με χαρά τις «πλαστικές» λεσβίες όταν παρακολουθεί τσόντα, αλλά δεν μπορεί να αποδεχτεί τις καθημερινές λεσβίες, που μπορεί να μην είναι τόσο όμορφες και ελκυστικές, χωρίς να αποκλείεται και να είναι. Το πρόβλημα προφανώς είναι ηθικίστικο και όχι ηθικό. Ο πουριτανισμός πάντα χτυπάει τις μειονότητες.

Αν ένα φιλί σε παράσταση της Λυρικής δημιούργησε τέτοιο πρόβλημα, ας φανταστούμε τι θα μπορούσε να συμβεί στην θέα ενός πραγματικού φιλιού μεταξύ δύο ομοφυλόφιλων σε ένα δρόμο της Αθήνας ή ακόμα χειρότερα σε κάποια επαρχιακή πόλη. Ας μην ξεχνάμε, ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να βρεθούμε στη θέση οποιασδήποτε μειονότητας. Ας σταματήσουμε ως άτομα και ως ομάδες να επιτιθέμεθα στα αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας. Αν έχουμε κότσια, ας περιγελάσουμε αυτούς που μας περιγελούν. Και να μην εξετάζουμε αν τα πρότυπα που έχουμε δώσει στα παιδιά μας είναι ομοφυλόφιλα ή «φυσιολογικά». Ας ψάξουμε, αν εμείς οι ίδιοι μπορούμε να χρησιμεύσουμε ως πρότυπα στα παιδιά μας, αν οι πολιτικοί που εκλέγουμε και βρίσκονται καθημερινά στους τηλεοπτικούς δέκτες της μέσης ελληνικής οικογένειας, μπορούν να λειτουργήσουν ως πρότυπα και μετά ας ψάξουμε για το αν είναι προτυποποιήσιμοι οι ομοφυλόφιλοι.

Πολύ μεγάλη ευθύνη για κάποιους που λοιδορούμε συνέχεια και που δεν είπαν ποτέ ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή καλύτερα ο τρόπος ύπαρξης τους αποτελεί πρότυπο.

Καμία σεξουαλική συμπεριφορά δεν μπορεί να αποτελεί κοινωνικό πρότυπο. Μόνο η στάση του καθένα από εμάς στα κοινωνικά προβλήματα μπορεί να προτυποποιηθεί, είτε θετικά είτε αρνητικά.

Πρώτα, τα του οίκου μας Ελληνάρες… γιατί αλλιώς πρέπει να ντρεπόμαστε.