ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ...

ΑΠΟ ΤΟ BLOG http://eleftheriahtipota.blogspot.com/

ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟ, ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ Ο ΣΥΧΝΟΣ ΣΧΟΛΙΑΣΤΗΣ ΤΟΥ BLOG ΚΑΙ ΦΙΛΟΣ M.d.T.

Τρεις μάχες για την Ιστορία. Ισόποσες λογοκρισίες.

Βουλευτής του ΛΑΟΣ μαζί με τον γραμματέα του πολιτικού του γραφείου εισβάλλουν στο 3ο Γυμνάσιο Σερρών, ύστερα από ανώνυμες καταγγελίες γονέων προς τον ίδιο σχετικά με τον τρόπο και το περιεχόμενο διδασκαλίας της εκπαιδευτικού για το μάθημα του φασισμού. Στόχος τους ήταν να ζητήσουν από τον διευθυντή να γίνουν υποδείξεις[1].

Η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» καταγγέλλει φιλόλογο στο 1ο Ενιαίο Λύκειο Πετρούπολης για αντικομμουνισμό σε εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για "αντικομμουνιστική εκστρατεία" [2].

Ο τομέας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ καταγγέλλει στις 14 Μαΐου 2009 τον κ. Γ. Βύζικα, πρόεδρο του Μουσείου Καπνού Καβάλας, επειδή αρνείται την πρόσβαση των ερευνητών στο αρχειακό υλικό του μουσείου. Περιττό να σημειωθεί πως μια τέτοια στάση αντίκειται στον Νόμο και στην αποστολή του μουσείου[3].

Και τα τρία γεγονότα δίνουν ένα στίγμα του σύγχρονου πολιτισμικού μας γίγνεσθαι. Τα δύο πρώτα προέρχονται από κοινοβουλευτικούς φορείς του πολιτικού συστήματος, ενώ το τρίτο από έναν αρχειακό φορέα! Πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς: αντιδραστικότητα, αντιπνευματικότητα, κομματικό σωβινισμό – πατριωτισμό, μισαλλοδοξία, αντινομία θεσμικών υποχρεώσεων.

Σίγουρα, η Ιστορία και οι διαμάχες γύρω από αυτήν ενδιαφέρουν ή θα έπρεπε να ενδιαφέρουν όλους τους πολίτες. Δε συμμερίζομαι το επιχείρημα που λέει ότι κάθε φορά πρέπει να μιλάνε οι αρμόδιοι και οι ειδικοί. Πρώτον, γιατί αυτό λειτουργεί ως άλλοθι αποφυγής ουσιαστικού διαλόγου. Δεύτερον, γιατί η επίκληση αυθεντιών στο δημόσιο χώρο είναι ένα είδος έμμεσου αυταρχισμού.

[1] Αντώνης Λιάκος, «Λογοκριτικές Πρακτικές», Το Βήμα, 24 Μαΐου 2009.

[2] Ό.π.

[3] «Ένα απόρρητο μουσείο καπνού», Το Βήμα 24 Μαΐου 2009.

Ωστόσο, δύσκολα θα αποφύγουμε την επισήμανση πως κάθε παρέμβαση πρέπει να κινείται μέσα σε κάποια όρια. Διαφορετικά, καταργούνται οι εκπαιδευτικοί, οι επαγγελματίες ιστορικοί και σε τελική ανάλυση οι δημοκρατικοί θεσμοί. Οι μάχες για την Ιστορία δεν πρέπει να στήνονται ούτε από πολιτικούς εξτρεμισμούς, δεξιούς και αριστερούς, ούτε από αυθαιρεσίες αρχειακών ιδρυμάτων.