Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΠΑΛ(ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΦΟΥΜΑΡ ΑΠΟΥ ΠΟΥΛΑΝ ΟΙ ΜΑΟΙΚΟΣΤΑΛΙΝΙΚΟΙ )

Οι Μοαικοσταλινικοισ την Ελλαδα πανυγηριζουν για την κατασταση στο ΝΕΠΑΛ και κανουν λογο για την πρωτη επανασταση του 21ου αιωνα. 

  Αν δουμε ομως τις δηλωσεις του αδελφου κομματος ων Ελληνων μαοικοσταλινικων αφορο κατελαβε με εκλογες την εξουσια στο ΝΕΠΑΛ , θα ακταλαβουμε πως μαλλον προκειται για την πρωτη ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στον 21ο αιωνα. 

  Και αναρωτιεται κανεις...

  Καποιες συνιστωσες στον ΣΥΡΙΖΑ, εχουν κανει ναυαρχιδα της προπαγανδας του την αναληψη της εξουσιας απο τους ΜΑΟΙΚΟΥΣ ΣΤΟ ΝΕΠΑΛ, μονο ομως που αυτοι  εκει κανουν λογο για συνεργασια με το κεφαλαιο, τους ιδιωτες και την ΔΥΣΗ.

ΔΕΙΤΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

Η ΑΝΑΤΥΠΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

2. Προς τον καπιταλισμό ή προς τον σοσιαλισμό;

Αυτό που μέχρι στιγμής φαίνεται από την πλευρά των ηγετών του κόμματος των Μαοϊκών είναι ότι (παρότι έχουν την δύναμη) δεν προτίθενται να προχωρήσουν σε ανατροπή του καπιταλισμού… Αντίθετα, ο καπιταλισμός είναι ακριβώς το οικονομικό-κοινωνικό καθεστώς που επιδιώκουν να δημιουργήσουν… Θα ‘λεγε κανείς ότι οι δηλώσεις και τα κείμενα των ηγετών του κόμματος – θα τα δούμε εκτενώς παρακάτω – σκοπό έχουν να καθησυχάσουν τους αστούς διεθνώς. Οδήγησαν, μάλιστα, το κορυφαίο περιοδικό του διεθνούς καπιταλισμού, Economist να γράψει:
«…υπάρχει η βάση για να είμαστε ενθουσιασμένοι, καθώς οι Μαοϊκοί είναι πάνω απ’ όλα εθνικιστές, όχι αριστεροί (…) με οικονομικές πρακτικές που φαίνονται πολύ φιλελεύθερες».

Το ειδησεογραφικό πρακτορείο Ρόιτερς από την πλευρά του ανάφερε ότι:
«Η εκλογική νίκη των Μαοϊκών στο Νεπάλ ήχησε σαν ψεύτικος συναγερμός για το εξωτερικό».

Και λες για να ενισχύσει τα σχόλια των αστών, ο Κ. Π. Καζουρέλ μέλος της κεντρικής επιτροπής των Μαοϊκών, δήλωσε:
«Προσπαθούμε να καθιερώσουμε στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ»6.

Ας δούμε, όμως, μέσα από τα λόγια των ηγετών του Μαοϊκού κόμματος πώς δικαιολογούνται αυτά που γράφει το νεοφιλελεύθερο Economist…

Η δεύτερη ηγετική μορφή του Κ.Κ. Νεπάλ - Μαοϊκό, ο Μπαμπουράμ Μπαταράι, , σε μία συνέντευξη σε Ινδούς δημοσιογράφους, θέλοντας, φαίνεται, να μειώσει την ιστορικής σημασίας εκλογική νίκη των Μαοϊκών, δήλωσε:
«Έχω ξαναδεί μαζικά κινήματα να σαρώνουν στις βουλευτικές εκλογές στην Ινδία. Το 1977, η Ίντιρα Γκάντι ηττήθηκε, Όμως η ψήφος συμπάθειας μετά τον τραγικό της θάνατο βοήθησε τον Ραζίβ Γκάντι να σαρώσει τις βουλευτικές εκλογές του 1985. Έχω ξαναδεί τέτοια φαινόμενα μαζικής υστερίας και στο παρελθόν».

Και συνεχίζει, εξηγώντας το δρόμο που σκοπεύει να ακολουθήσει το κόμμα του:
«Όταν θα ανασυγκροτήσουμε το κράτος και θα συμπεριλάβουμε τον ιδιωτικό τομέα, θα γίνει δυνατό να καταφέρουμε γρήγορη οικονομική ανάπτυξη. Θα βάζαμε σε εφαρμογή μία μεταβατική οικονομική πολιτική για ένα ενδιάμεσο διάστημα που θα περιλάμβανε ένα συνεταιρισμό του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα… Έτσι θα ακολουθήσουμε μια πολιτική για την προσέλκυση ντόπιων και ξένων επενδύσεων... Από την πλευρά μας, πρέπει να προσφέρουμε ασφάλεια στους επενδυτές και να δημιουργήσουμε ένα ελκυστικό περιβάλλον για τους ντόπιους και τους ξένους κεφαλαιούχους(…) Το κράτος θα παίζει ένα ρόλο διευκόλυνσης. Το κράτος δεν μπορεί να παρέμβει στις επιχειρηματικές δραστηριότητες. Θα ενθαρρύνει τους επενδυτές να αυξήσουν την παραγωγικότητα και να δημιουργήσουν ευκαιρίες απασχόλησης».

Και συμπληρώνει:
«Και επίσης πιστεύω ότι θα είμαστε ικανοί να λύσουμε τις διαφορές μεταξύ των εργαζομένων και των εργοδοτών…»7.

Από τα παραπάνω είναι εμφανές προς τα πού προσβλέπει η Μαοϊκή ηγεσία. Αφού με τον δεκαετή τους αγώνα κατάφεραν να ρίξουν τη μοναρχία, τώρα αρνούνται να προχωρήσουν τα πράγματα παραπέρα… Ζητούν να παραμείνουν στον καπιταλιστικό δρόμο. Κι από ’κει στόχος τους είναι να πάρουν τα ανάλογα μέτρα για ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα και τη δημιουργία ενός «ελκυστικού», όπως λένε, καπιταλιστικού περιβάλλοντος, που θα προσελκύει ντόπιες και ξένες επενδύσεις, ώστε να αναπτυχθεί η επιχειρησιακή δραστηριότητα. Σ’ αυτή, μάλιστα, τη διαδικασία δε βλέπουν καμία κρατική παρέμβαση! Έχουν, επίσης, την πεποίθηση ότι θα καταφέρουν να λύσουν τις διαφορές μεταξύ εργαζομένων και εργατών…!

Εδώ, είναι απαραίτητο να σημειώσουμε το προφανές, ότι αυτό το «ελκυστικό» περιβάλλον, το οποίο θα τραβήξει (υποτίθεται) ντόπιες και ξένες επενδύσεις, όπως και γενικά η στήριξη του ιδιωτικού κεφαλαίου, δεν μπορεί παρά να σημαίνει για την εργατική τάξη και τους φτωχούς αγρότες του Νεπάλ χαμηλούς μισθούς, πολλές ώρες εργασίας καθημερινά, γενικά εξοντωτική εκμετάλλευση.

Σημαίνει ότι η κυβέρνηση (των Μαοϊκών) θα παρέχει στο ιδιωτικό κεφάλαιο και στις πολυεθνικές εταιρίες όλα τα απαραίτητα οφέλη και διευκολύνσεις, ώστε να αναπτύξουν ανεμπόδιστα τις επιχειρησιακές τους δραστηριότητες. Όσο, όμως, πιο πολλές διευκολύνσεις θα παρέχει η κυβέρνηση στις πολυεθνικές και σε ντόπιες ιδιωτικές επιχειρήσεις, τόσο περισσότερες παροχές θα κόβει από τους φτωχούς εργάτες και αγρότες, που αγωνίστηκαν μια δεκαετία για ουσιαστικά καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας.

Η εμπειρία, άλλωστε, αποδεικνύει ότι σε συνθήκες καπιταλισμού, η καλυτέρευση της ζωής της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων φτωχών στρωμάτων της κοινωνίας δεν μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο σαν αποτέλεσμα της πάλης εναντίον της αστικής τάξης και των συμφερόντων της σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Η πάλη αυτή ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη, για το ποιας τα συμφέροντα θα προωθηθούν, είναι βασικό συστατικό στοιχείο της καπιταλιστικής κοινωνίας. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να το ανάγουμε σε ένα καθαρά «τεχνικό» ζήτημα που να μπορεί μια κυβέρνηση να το λύσει. Πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση αυτή αντί να πάρει μια ξεκάθαρη θέση υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης, ζει στην αυταπάτη ότι εργαζόμενοι μαζί και εργοδότες μπορούν να ζήσουν και να εργαστούν σε συνθήκες αρμονίας...

Μήπως όμως οι πρόσφατες δηλώσεις του Μπαταράι είναι, ας πούμε, τυχαίες; Μήπως είναι απλά προσωπικές, κάτω από την πίεση των σημερινών συνθηκών; Όχι. Ο Μπαταράι απλά εκφράζει την κεντρική γραμμή των Μαοϊκών – την ανάλυση που παραδοσιακά τους χαρακτηρίζει. Αυτό θα το δείξουμε στη συνέχεια με βάση τα ιστορικά κείμενα τους και τις δηλώσεις των υπόλοιπων ηγετικών στελεχών τους, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Πρατσάντα. Προς το παρόν συνεχίζουμε με τον Μπαταράι.

Σε επίσημα κείμενα του ΚΚΝ-Μαοϊκό ήδη από το 1998, ο Μπαταράι αναλύει τις αιτίες της οικονομικής καθυστέρησης του Νεπάλ:
«Ο ινδικός επεκτατισμός έχει κρατήσει το Νεπάλ ως υπόδουλη αγορά του, μέσω ανισότιμων συμφωνιών που επιβλήθηκαν σε αυτό σε διάφορες χρονικές στιγμές, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι το Νεπάλ είναι «κλειδωμένο» από την Ινδία από τις τρεις πλευρές και ότι μονάχα μέσω της Ινδίας είναι δυνατή η μετακίνηση, η επικοινωνία και η εμπορική σύνδεση με τον υπόλοιπο κόσμο. (…) Παραδοσιακά, ο ινδικός επεκτατισμός χρησιμοποιούσε το Νεπάλ ως υπόδουλη αγορά για τα βιομηχανικά αγαθά του. Να γιατί μέχρι και τη δεκαετία του ’50, περίπου το 95% του εξωτερικού εμπορίου του Νεπάλ διεξαγόταν με την Ινδία. (…) Ακόμη μια σημαντική όψη του μηχανισμού μετατροπής του Νεπάλ σε υπόδουλη αγορά των Ινδών επεκτατιστών σχετίζεται με το γεγονός ότι οι πολυεθνικές εταιρείες διαφόρων ιμπεριαλιστικών χωρών, όπως οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Ιαπωνία, η Γερμανία κλπ, πωλούν στο Νεπάλ τα αγαθά που παράγονται στα παρακλάδια τους επί ινδικού εδάφους ή ανοίγουν υποκαταστήματα των ινδικών παρακλαδιών τους στο Νεπάλ»8.

Εδώ γίνεται σαφές ότι το Νεπάλ είναι μια χώρα υπό το ζυγό του ινδικού ιμπεριαλισμού, καθώς και υπό τον έλεγχο πολυεθνικών επιχειρήσεων άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών. Δεδομένης, λοιπόν, από τη μία της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης που υφίσταται ο λαός του Νεπάλ και από την άλλη της καταπίεσης που δέχονταν μέχρι σήμερα από τους ντόπιους μονάρχες, γαιοκτήμονες και μεγαλοαστούς, είναι πολύ φυσικό αυτός ο λαός να ξεσηκωθεί και να ζητά μια πιο δίκαιη κι ελεύθερη ζωή. Πώς, όμως, αντιμετωπίζει το πρόβλημα το ΚΚΝ-Μαοϊκό και ποιες είναι οι πολιτικοοικονομικές διέξοδοι που αναζητούν οι ηγέτες του;

«(…) Είναι απαραίτητο να εντοπίσουμε τη λύση αναλύοντας το πρόβλημα με τη μέθοδο του ιστορικού διαλεκτικού υλισμού ή, αλλιώς, στηριζόμενοι στις αρχές της Μαρξιστικής-Λενινιστικής-Μαοϊκής πολιτικής οικονομίας. Και σήμερα στο Νεπάλ, αυτό επιδιώκουμε με το Μαοϊκό Λαϊκό Πόλεμο.(…)9 Μονάχα με την απελευθέρωση από την ιμπεριαλιστική και επεκτατική καταπίεση υπό την ηγεσία και καθοδήγηση ενός προοδευτικού κράτους, θα ήταν δυνατή η ανάπτυξη του εθνικού καπιταλισμού στο Νεπάλ και θα μπορούσε να τεθεί η βάση για την ανάπτυξη μιας ανωτέρου επιπέδου κοινωνίας. (…) Η βασική πολιτική της επανάστασης θα ήταν η δήμευση των μέσων παραγωγής (…) και στη συνέχεια η παράδοση τους στις προοδευτικές δυνάμεις (δηλ. στους εργάτες, τους αγρότες, τους μικροαστούς και στην εθνική κεφαλαιοκρατική τάξη). (…)10 Για να αναπτυχθεί το εθνικό βιομηχανικό κεφάλαιο μέσω της καταστροφής του μεταπρατικού και γραφειοκρατικού κεφαλαίου και να προετοιμαστεί το έδαφος για την αυτοδύναμη ανάπτυξη καταργώντας την εξάρτηση της χώρας από το ξένο κεφάλαιο, ο επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας και το προτσές του Λαϊκού Πολέμου έχουν καταστεί αναπόφευκτα(…). Ο βιομηχανικός καπιταλισμός είναι αναγκαίο να έχει μια ”κεφαλαιοκρατική τάξη”, που επενδύει κεφάλαιο στη διαδικασία παραγωγής προκειμένου να αποκομίζει συνεχώς αυξανόμενα κέρδη, μια ”ελεύθερη προλεταριακή τάξη”, που να μπορεί να μετακινείται σε οποιοδήποτε μέρος προκειμένου να πουλήσει την εργατική της δύναμη ανεμπόδιστα, και μια ”ελεύθερη αγορά”, όπου μπορούν να πωλούνται τα διάφορα αγαθά, που είναι απαραίτητα για τη συντήρηση του πληθυσμού, και να αγοράζονται τα μέσα παραγωγής και τα ακατέργαστα υλικά, που είναι απαραίτητα για τη βιομηχανική παραγωγή(…). Εάν για διάφορους λόγους, ένα από τα τρία αυτά ή και όλα είναι ατελή ή ελλιπή, τότε δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ο βιομηχανικός καπιταλισμός»11.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Μπαταράι, ο «Μαρξιστικός-Λενινιστικός-Μαοϊκός» ιστορικός και διαλεκτικός υλισμός, μαζί με την αντίστοιχή του πολιτική οικονομία, διδάσκουν ότι στα καθυστερημένα και καταπιεζόμενα από τον ιμπεριαλισμό κράτη πρέπει να διεξαχθεί ο «Μαοϊκός Λαϊκός Πόλεμος», ο όποιος σκοπό του θα έχει να εγκαθιδρύσει τον εθνικό βιομηχανικό καπιταλισμό… Επίσης, φαίνεται, ότι η «Μαρξιστική-Λενινιστική-Μαοϊκή» πολιτική οικονομία διδάσκει πως οι «καλοί» ντόπιοι καπιταλιστές, έναντι των «κακών» ξένων ιμπεριαλιστών, δικαιούνται να εκμεταλλεύονται την εργατική τάξη της χώρας τους… Αλλιώς δεν εξηγείται το γιατί πρέπει ένας φτωχός εργάτης ή αγρότης να πολεμάει δέκα ολόκληρα χρόνια μόνο και μόνο για να συμβάλει στη δημιουργία μιας «κεφαλαιοκρατικής τάξης» (στην οποία, βέβαια, ΔΕΝ θα ανήκει ο ίδιος), που στόχο θα έχει «να αποκομίζει συνεχώς αυξανόμενα κέρδη» και μιας «ελεύθερης αγοράς» όπου όλα αγοράζονται και όλα πωλούνται! Ακόμα, δεν εξηγείται γιατί κανείς να θέλει να αγωνιστεί για να ανήκει σε μια «ελεύθερη προλεταριακή τάξη, που να μπορεί να μετακινείται σε οποιοδήποτε μέρος προκειμένου να πουλήσει την εργατική της δύναμη ανεμπόδιστα»! Ίσως, σύμφωνα με τον μαοϊκό «διαλεκτικό υλισμό» να είναι καλύτερα να εκμεταλλεύεται τον εργάτη ή τον αγρότη ο ντόπιος καπιταλιστής παρά ο ξένος… Ίσως, ακόμα, τα οράματα, οι ελπίδες και οι αγώνες για μια πιο δίκαιη κοινωνία να στηρίζονται στα διαρκώς αυξανόμενα κέρδη του ντόπιου καπιταλιστή αντί του ξένου… Κι έτσι, ίσως, να δικαιολογείται το γιατί πρέπει οι Νεπαλέζοι εργάτες και αγρότες να παλέψουν για τη δημιουργία του εθνικού βιομηχανικού κεφαλαίου!

Μήπως χρειάζεται εδώ να θυμίσουμε τα προφανή, την αλφαβήτα της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος; Ότι δηλαδή οι καπιταλιστές σε όλο τον πλανήτη, άρα και στο Νεπάλ, στοχεύουν σε ένα και μόνο πράγμα: στη συσσώρευση διαρκώς αυξανόμενων κερδών. Για να το πετύχουν αυτό οι καπιταλιστές δεν έχουν άλλο τρόπο παρά να ξεζουμίζουν την εργατική τάξη και τους φτωχούς αγρότες. Ο καπιταλισμός ως σύστημα γνωρίζει πολλούς τρόπους για να κρατάει τους εργάτες υποταγμένους κάτω από τη μέγγενη του εργοδότη. Για παράδειγμα, οι στρατιές ανέργων που δημιουργούνται λόγω του εγγενούς στον καπιταλισμό φαινομένου της ανεργίας, αναγκάζουν τους εργαζόμενους και να «σκύβουν το κεφάλι» στον εργοδότη, φοβούμενοι μη χάσουν τη δουλειά τους και να δουλεύουν για πολύ χαμηλά μεροκάματα. Τέλος, ο καπιταλισμός είναι σύστημα διεθνές. Αυτό σημαίνει ότι το κεφάλαιο, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του, έχει την τάση να διαπερνά τα εθνικά σύνορα και να επεκτείνεται σε όσο το δυνατό περισσότερες ανά τον κόσμο αγορές. Καμιά ”εθνική” αστική τάξη δεν είναι τόσο ”αλτρουιστική” ώστε να δρα αποκλειστικά και μόνο εντός των εθνικών συνόρων, επενδύοντας μεγάλα χρηματικά ποσά στην εγχώρια παραγωγή και όλα αυτά απλώς και μόνο για βοηθήσει τη χώρα της… Πόσο μάλλον όταν, σε συνθήκες του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού συστήματος, τα συμφέροντα κάθε αστικής τάξης βρίσκονται και εκτός των συνόρων της χώρας, σε επενδύσεις στο εξωτερικό, στη συμμετοχή σε πολυεθνικές εταιρίες κλπ. Και, αντίστοιχα, καμία ”εθνική” αστική τάξη δεν θα χάσει την ευκαιρία να συνεργαστεί με το διεθνές κεφάλαιο (δηλαδή το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο) όταν αυτό εξυπηρετεί την κερδοφορία της.

Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στη «φύση» του καπιταλισμού και δεν είναι δυνατόν καμία κυβέρνηση και κανένα κόμμα, όσο καλοπροαίρετο (υπέρ των λαϊκών συμφερόντων) κι αν είναι, να τα αντιμετωπίσει στη ρίζα τους αν επιμένει να στηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα. Το μόνο που, ίσως, θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια κυβέρνηση είναι κάποιες επιμέρους μεταρρυθμίσεις στα πλαίσια του καπιταλισμού, που θα εξανθρώπιζαν για λίγο το βάρβαρο πρόσωπο του. Όμως αυτό είναι πολύ μακριά από το να λύσει οποιοδήποτε από τα σοβαρά προβλήματα των λαϊκών στρωμάτων – που τελικά αφορούν την ίδια την επιβίωσή τους σε φτωχές χώρες όπως το Νεπάλ.

Ακριβώς, λοιπόν, λόγω της φύσης αυτού του συστήματος, δεν μπορούμε να διαχωρίζουμε την αστική τάξη σε «καλή» και «κακή», λέγοντας ότι οι ντόπιοι καπιταλιστές είναι οι «καλοί» και οι ξένοι είναι οι «κακοί» ή ότι ανάμεσα στους ντόπιους υπάρχουν «καλοί» («εθνικοί») και «κακοί»… Ας το τονίσουμε ξανά: Οι αστικές τάξεις όλων των χωρών και όλων των εποχών έχουν ένα βασικό χαρακτηριστικό: την ανάγκη για συσσώρευση ολοένα και μεγαλύτερου κέρδους. Κι αυτό, όχι γιατί είναι «κακοί» αλλά γιατί αν δεν κυνηγούν το κέρδος θα χάσουν στο παιχνίδι του ανταγωνισμού, από τους άλλους αστούς, ντόπιους και ξένους και θα εξαφανιστούν σαν αστική, κεφαλαιοκρατική, κυρίαρχη τάξη. Για να επιβιώσουν λοιπόν πρέπει να εκμεταλλευτούν την εργατική τάξη και το μόνο που χρειάζεται να σκεφτούμε, είναι τις συνθήκες για τα λαϊκά στρώματα στις γειτονικές χώρες του Νεπάλ – Ινδία, Κίνα, Βιετνάμ κοκ – για να καταλάβουμε για το τι είδους, εξοντωτική και χωρίς δικαιώματα, εκμετάλλευση μιλάμε…

Όπως έδειξε ο ίδιος ο ηρωικός αγώνας του λαού του Νεπάλ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι εργάτες και οι αγρότες θα κερδίσουν την ελευθερία τους μονάχα όταν πάρουν τον αγώνα αυτό στα δικά τους χέρια και τον συνεχίσουν μέχρι τέλους, χωρίς να περιμένουν από καμιά αστική τάξη καμιά βοήθεια – γιατί κάτι τέτοιο, αναπόφευκτα, κάποια στιγμή, θα αποδειχθεί καταστροφικό.

Με άλλα λόγια, το να έχουν οι Μαοϊκοί τα 2/3των εδαφών της χώρας κάτω από τον δικό τους έλεγχο, με την δική τους παράλληλη κρατική εξουσία, και στη συνέχεια, αντί να ολοκληρώνουν αυτή την νίκη, να προχωρούν σε κοινή κυβέρνηση με την αστική τάξη της χώρας, στη βάση της διατήρησης της οικονομικής εξουσίας του κεφαλαίου και όλων των νόμων της καπιταλιστικής αγοράς, αυτό ισοδυναμεί με απαράδεκτο συμβιβασμό που απειλεί την ίδια την πορεία της νεπαλέζικης επανάστασης.

Ολοκλήρωση της νίκης του εργατικού και αγροτικού κινήματος στο Νεπάλ σημαίνει συνέχιση του αγώνα για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου έτσι ώστε να τεθούν οι βάσεις για εργατική – αγροτική εξουσία στη χώρα, για ένα σοσιαλιστικό, με άλλα λόγια Νεπάλ.

Έχοντας φτάσει να ελέγχει τα 2/3 της χώρας, και να μην υπάρχει δύναμη που να μπορεί να το σταματήσει, το Κ.Κ. Νεπάλ - Μαοϊκό, όφειλε να δώσει σοσιαλιστική προοπτική στον αγώνα.

Η ηγεσία του κόμματος όφειλε (και οφείλει - καθόλου αργά δεν είναι ακόμα!) να πάρει μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στον αντιδραστικό ρόλο που έχει η αστική τάξη μέσα στη νεπαλέζικη κοινωνία και να διαχωρίσει απόλυτα τη θέση της από αυτή. Και η πολιτική του κόμματος να προσανατολιστεί εξ’ ολοκλήρου σε μέτρα που σταδιακά, μεταβατικά, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Τέτοια μέτρα (ή αιτήματα πάλης/στόχοι του κινήματος) είναι,
• η εθνικοποίηση του τραπεζικού και χρηματιστικού κεφαλαίου υπό καθεστώς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου και διαχείρισης,
• η εθνικοποίηση των βασικών τομέων της παραγωγής επίσης υπό το ίδιο καθεστώς,
• οι δραστικές αυξήσεις στους χαμηλούς μισθούς των εργαζομένων,
• σε συνδυασμό με πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες, ώστε να χτιστεί ένα δυνατό, δημοκρατικό και ελεύθερο συνδικαλιστικό κίνημα,
• η αναδιανομή της γης – η διάλυση της μεγάλης γαιοκτησίας και το πέρασμα της ιδιοκτησίας στους φτωχούς αγρότες ή/και το κράτος
• η αγροτική παραγωγή να περάσει σε αγροτικούς συνεταιρισμούς, στους οποίους τον πρώτο λόγο στη διαχείριση και έλεγχο, θα έχουν φτωχοί αγρότες, με αμέριστη κρατική οικονομική και άλλη υποστήριξη.
• Η λαϊκή εξουσία δεν μπορεί παρά να έχει τη μορφή της δημιουργίας ανεξάρτητων επιτροπών και συμβουλίων από εργάτες, νεολαίους, αγρότες και στρατιώτες, σε κάθε χώρο, στις πόλεις και την επαρχία.
• Τα τοπικά συμβούλια και επιτροπές δεν μπορεί παρά να λειτουργούν σε συνθήκες ελευθερίας έκφρασης και οργάνωσης, με αυτονομία στη λειτουργία και τη δράση τους – διαφορετικά δεν μιλάμε για πορεία προς το σοσιαλισμό αλλά για μια επανάληψη των δικτατοριών που είχαμε στα σταλινικά καθεστώτα.
• Κάτω από μια τέτοια κυβέρνηση εργατών και αγροτών, όλοι οι αξιωματούχοι θα πρέπει να εκλέγονται και να ελέγχονται από τις λαϊκές επιτροπές/συνελεύσεις, αλλά και να ανακαλούνται άμεσα από αυτές αν και εφ’ όσον κρίνονται ακατάλληλοι στην εκτέλεση των καθηκόντων τους. Επίσης κάθε αξιωματούχος θα πρέπει να αμείβεται με βάση το μέσο μισθό ενός ειδικευμένου εργάτη. (Όροι που ο ίδιος ο Λένιν θέτει για ένα εργατικό κράτος12).

Τα βήματα των Νεπαλέζων κομμουνιστών προς την ανατροπή του καπιταλισμού σε εθνικό επίπεδο, δεν θα μπορούσαν ασφαλώς παρά να συνδυαστούν και με εκκλήσεις προς την εργατική τάξη και τη φτωχή αγροτιά της Ινδίας και της Κίνας, ώστε να συντονίσουν και αυτοί τους αγώνες τους με βάση τα αντίστοιχα αιτήματα, παλεύοντας τελικά όλοι για μια πραγματικά σοσιαλιστική ομοσπονδία των κρατών της περιοχής. Ταυτόχρονα, αυτός ο αγώνας χρειάζεται να συμπεριλαμβάνει εκκλήσεις για υποστήριξη και αλληλεγγύη από τα εργατικά κινήματα των ”ανεπτυγμένων” βιομηχανικών χωρών της Ευρώπης, της Αμερικής κλπ.

Μόνο μέσα από ένα τέτοιο πρόγραμμα θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της περιοχής, που ταυτόχρονα θα σημάνει την ήττα του κινέζικου και ινδικού ιμπεριαλισμού. Αν, όμως, ανάλογα βήματα δε γίνουν, υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η ”εθνική αστική τάξη”, που θέλουν να υποστηρίξουν και με την οποία συνεργάζονται και συγκυβερνούν σήμερα οι μαοϊκοί ηγέτες, να ισχυροποιηθεί τόσο που να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, στέλνοντας, έτσι, στις καλένδες τους αγώνες και τις ελπίδες του νεπαλέζικου λαού.

Οι μαρξιστές διεθνώς παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στο Νεπάλ και στηρίζουν τον αγώνα των Νεπαλέζων κομμουνιστών. Δεν μπορούν, όμως, να μην είναι ανήσυχοι, για να πούμε το ελάχιστο, για το τι μέλει να γίνει στο Νεπάλ. Ας μην ξεχνάμε ότι η ιστορία του 20ου αιώνα είναι γεμάτη από παραδείγματα επαναστάσεων που έφτασαν μέχρι ένα σημείο αλλά δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, ακριβώς γιατί οι επικεφαλής τους είχαν αντίστοιχες αυταπάτες για κάποια «προοδευτική» ή «καλή» «εθνική» αστική τάξη. Και όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκαν, αλλά, στις επόμενες φάσεις τους, συνοδεύτηκαν από κύματα σκληρής αντίδρασης από πλευράς των αστών, που κόστισαν τη ζωή σε εκατομμύρια αγωνιστές.
Σ