Τα λόγια που δεν ακούστηκαν

Τελικά, ποιος κατάλαβε τι είναι οι Οικολόγοι Πράσινοι;

• Οπορτουνιστές περιβαλλοντιστές; Που έχουν σηκώσει το λάβαρο του οικολογικού λόγου και κρύβουν προσωπικές μωροφιλοδοξίες;
• Αντεθνικοί πράκτορες, που είναι έτοιμοι να δώσουν ανερυθρίαστα την Μακεδονία, το Αιγαίο και την Κύπρο στους Τούρκους;
• Δουλικά του οικολογικού κατεστημένου, που σχηματίστηκε στην Ευρώπη, ως άλλοθι του καπιταλιστικού συστήματος;
• Πολιτικάντηδες του γλυκού νερού, βερμπαλιστές κι επαναστάτες του καναπέ, που απουσίασαν από τους κοινωνικούς αγώνες;
• Κουκουλωμένοι φιλοπασόκοι, που θέλουν να διαλύσουν τη δεξιά;
• Ένας συρφετός ιδεών, χωρίς βάθος και συνοχή;

"Αυτό που κάνει την έρημο όμορφη, είναι ότι κάπου, πιο πέρα, κρύβει ένα πηγάδι, μια όαση».

Αυτά τα συμβολικά λόγια του Μικρού Πρίγκιπα, μπορούν να δικαιολογήσουν όλες τις κακοήθειες και τους φόβους, των αντιπάλων και των αναποφάσιστων ψηφοφόρων, των Οικολόγων Πράσινων;
Σ’ όλη αυτή την προεκλογική περίοδο, ακούστηκαν και γράφτηκαν απίστευτα πράγματα. Από προσωπικές επιθέσεις, από προβοκάτσιες, από αλήθειες και διαστρεβλώσεις γεγονότων, μέχρι κατηγορίες εξ αντανακλάσεως. Όπως λ.χ. για τον περιβόητο «οικολόγο-εναλλακτικό» Φίσερ και τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία. Λες κι οι οικολόγοι ήταν πιλότοι στις πολεμικές αποστολές και πρέπει ν’ απολογηθούν τώρα για τις τύψεις τους. Λες και το παγκόσμιο αριστερό κίνημα, στην πορεία της ύπαρξής του, πρώτη φορά αντιμετώπισε τέτοια κακοήθη συμβάντα. Λες και δεν έχουμε διδαχθεί από πολιτικές προδοσίες, του τύπου Βολιβία λ.χ. που το εκεί Κομουνιστικό Κόμμα και η Σοβιετική Ένωση, κατηγόρησαν την αντάρτικη δράση του Τσε, ότι κινείται αυτοβούλως, για προσωπικούς λόγους. Λες και δεν περάσαμε στη χώρα μας, το δράμα του Άρη Βελουχιώτη, που χαντακώθηκε από την άδικη καταδίκη του, από το κόμμα που υπηρέτησε. Λες και οι φίλοι του πάλαι ποτέ ΚΚ Εσωτερικού, που τώρα κατοικοεδρεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν τα είχαν βρει με τον Τσαουσέσκου, που τους τάιζε το κόμμα.

Για όλους εσάς λοιπόν φίλοι, που βλέπετε στο πρόσωπο του καθ’ ενός από τους Οικολόγους Πράσινους, τον μέγα αποστάτη, τον μέγα προδότη του έθνους, τον νερόβραστο ακτιβιστή, δεν κατέχω τα μαγικά μαντζούνια για να μειώσω την οργή σας,. Το μόνο που απλά και κατανοητά παραθέτω, ως αρχή και συνέχεια μιας συζήτησης, είναι η λέξη: Πολιτική και προσωπική αξιοπρέπεια.
Σε πολλά, μπορεί να έχετε δίκιο. Σε άλλα, ίσως αδικείτε κάποιους. Σε μερικά γεγονότα, οι πρωταγωνιστές δεν ευνοήθηκαν από τις συμπτώσεις. Δεν επιδιώκω να καμουφλάρω, να δικαιολογήσω (και να δώσω, δια της πλαγίας), τόπο στην οργή σας…
Κατανοώ, ότι οι προσωπικές εικόνες, τα δικά μας και δικά σας «χαστούκια» (όσο κι αν ντρεπόμαστε να τα επικαλούμαστε), έχουν μεγάλο βάρος, στον τρόπο που διαμορφώνουμε μια άποψη.

Η αντιπάθεια και η λατρεία, φτιάχνουν το κεφαλόσκαλο, για να πατήσει η αποκλειστική μας αντίληψη, για τα γεγονότα… Από ‘κεί και πέρα όμως, έρχεται η σκέψη… Αφήστε την ώριμη περισυλλογή, να μαζέψει τα εκρηκτικά μας συναισθήματα. Να μας δώσει ο χρόνος, την πατίνα του, για να βγει η καλαίσθητη, η μεστή, ολιστική αντίληψής μας…
Γι’ αυτό λοιπόν, ταλαιπωρημένοι φίλοι, οι Οικολόγοι Πράσινοι, δεν είναι μόνο όσα εσείς, αρνητικά ή σκιώδη βλέπετε. Είναι και τ’ άλλα, που θέλουν χρόνο, μα προπαντός διάθεση, να τα δεχθείτε ότι μπορεί να μας έρθουν. Μπορεί ν’ ανατείλουν, ένα νέο τρόπο πολιτικής και καθημερινής αντίληψης, που προσωρινά είναι θολός, παγιδευμένος και περίπλοκος.
Για γυρίστε στις πίσω σελίδες της ιστορίας και συλλογιστείτε;
Πόσα και πόσα συνέβησαν στο σοσιαλιστικό, το κομουνιστικό, το αναρχικό κίνημα, πόσοι άνθρωποι και χρόνια θυσιάστηκαν, για να μπορούμε εμείς, να κρίνουμε σήμερα., μ’ ευκολία και εκ του ασφαλούς, εκείνων τις πράξεις;
Πόσος κόπος και τι διασυρμούς υπέστησαν άνθρωποι και ιδέες, μέχρι να γίνουν αποδεχτές στην κοινωνία;

Πόσοι καλλιτέχνες, λογοτέχνες, πνευματικά πρωτοπόροι, πέθαναν στην αφάνεια και στην διαπόμπευση, μέχρι να γίνει κομμάτι της ζωής μας, το έργο τους;
Οι μεμψιμοιρίες και οι ενστάσεις, λογικό είναι να υπάρχουν. Όμως πίσω απ’ όλα αυτά, υπάρχουν οι ελπίδες κι όλοι εμείς, που έχουμε τη διάθεση, να δούμε τους οικολόγους και το οικολογικό κίνημα, πέρα από τους όποιους «Τρεμόπουλους».
Θέλω να ενσωματωθώ με όλους εκείνους:

• Που κουράστηκαν να βλέπουν το προσωπικό αδιέξοδο και δεν θέλουν ν’ απέχουν, από αυτό που ονειρεύονται.
• Που ζητούν να ριζώσει στον τόπο μας ένας εναλλακτικός τρόπος ζωής και σκέψης, για ν’ ανταμώσουμε το μέλλον, με ποιοτικότερα χαρακτηριστικά.
• Που προσδοκούν, το οικολογικό κριτήριο, να γίνει η βασική αρχή στο κοινωνικό προβληματισμό μας.
• Που επιθυμούν, να φτάσουμε κάποτε στην κοινωνική ωριμότητα, στο Ευ Ζην, για να μην έχουμε ανάγκη τους οικολόγους.
Ας ευχηθούμε λοιπόν: Ναι, αυτό που μας ένωσε, ήταν πολύ ισχυρότερο απ’ εκείνο που μας διαφοροποίησε, όχι ως προς τον στόχο, αλλά στο τρόπο, που θέλαμε να φτάσουμε, στο ποθητό αποτέλεσμα.
Γι’ αυτό και βρίσκομαι μέσα στον χώρο των Οικολόγων Πράσινων. Γιατί πιστεύω στις βασικές απόψεις, αυτής της φιλοσοφίας, αυτής συλλογιστικής, που καθορίζεται:

ως Ποιότητα ζωής για όλους.

• Κανένα κόμμα δεν σνομπάρω.
• Κανένα, δεν υποτιμώ για τις απόψεις του.
• Σε κανένα δεν υποτάσσουμε, γιατί έτσι ορίζει η κομματική πειθαρχία.
• Σε κανένα όμως, δεν θ’ αφήσω να μου κόψει την οραματική μου θέα, στο αύριο που προσδοκώ.
Αφήστε λοιπόν τον χρόνο, να δείξει τις προθέσεις του, στο νέο μόρφωμα των Οικολόγων Πρασίνων. Όλοι, μα όλοι, συνταιριαστά και διαμαρτυρόμενοι, χωράμε στο κοινό ταξίδι…
• Οι βαρύγδουποι αντιστασιακοί τίτλοι ξεφτίζουν.
• Οι αυθεντικοί πρωτοπόροι, παραμερίζουν τους εγωκεντρισμούς.

«Μπορείς να κάνεις πιο πέρα, γιατί μου κρύβεις τον ήλιο»;

Μ’ αυτά τα συμβολικά λόγια, ο εναλλακτικός Διογένης, υποδέχθηκε τον άτρωτο, τον ισχυρό Αλέξανδρο, όταν ο μέγας στρατηλάτης, αλαζονικά πίστεψε:
Σε μένα τον «πολύφημο» αυτός είναι «κανένας». Και ο νοών νοείτο…

Μιχάλης Μιχελής

Υστερόγραφο: Τα λόγια είναι περιττά…