Οι ελληνικές δεν έχουν ιδέα από μπάλα
Δύο βράδια με αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ ήταν αρκετά για να καταλάβουμε (για μια ακόμη φορά) το εξής: ότι οι αγγλικές ομάδες διοικούν το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, οι ιταλικές έχουν χάσει κάθε επαφή με το πάλαι ποτέ δοξασμένο παρελθόν τους και οι ελληνικές δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Τσέλσι, η Λίβερπουλ και η Άρσεναλ είναι οι τέσσερις από τις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Σ' αυτές δεν ανήκουν ούτε η Μίλαν, ούτε η Γιουβέντους, ούτε η Ρόμα, αλλά ούτε και η Ίντερ του Ζοσέ Μουρίνιο που αποκλείστηκε από τον «εφιάλτη» του, που ακούει στο όνομα Μάντσεστερ.
Τα τελευταία χρόνια οι αγγλικές ομάδες κυριαρχούν. Είτε παίρνουν το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ (Μάντσεστερ, Λίβερπουλ), είτε φτάνουν σε τελικούς, είτε παίζουν μπάλα. Οι ιταλικές, αντίθετα, παρ' ότι ρίχνουν λεφτά (όπως η Ίντερ, για παράδειγμα), παίζουν σκληρά (όπως η Ρόμα) και έχουν βαριές φανέλες (Μίλαν, Γιουβέντους) δεν έχουν καμία σταθερότητα στις επιτυχίες τους. Με βάση λοιπόν τις πιθανότητες και τα μαθηματικά, ο τελικός της Ρώμης είναι πολύ πιθανό να έχει μια ομάδα, τουλάχιστον, από το Νησί και ίσως και νικήτρια.
Παρακολουθώντας τους αγώνες της Τρίτης και της Τετάρτης, ήρθαμε επίσης (και πάλι) αντιμέτωποι με την αλήθεια που πονάει: Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν έχουμε ιδέα από ποδόσφαιρο. Και μιλάμε για τα βασικά του αθλήματος. Οι Έλληνες ποδοσφαιριστές (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν μπορούν να κάνουν ούτε το μισό κοντρόλ απ' αυτά του τελευταίου παίκτη της Μάντσεστερ ή της Μπαρτσελόνα.
Ο ρυθμός είναι slow motion, στην πάσα γίνεται λάθος, όλοι μένουν ακίνητοι, κανείς δεν τρέχει γρήγορα και δεν αντέχει να τον πιέζουν (βλέπε Ολυμπιακός-Σεντ Ετιέν) και όπου εμφανίζεται ελληνική ομάδα στην Ευρώπη αλλάζει η εικόνα ενός αγώνα ακόμη και αν αντίπαλος είναι η Λίβερπουλ. Γίνεται πιο αργός, πιο ατσούμπαλος, πιο "άμπαλος".
Ναι, δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα και ας μην μας αρέσει. Οι ελληνικές ομάδες πάσχουν από ανίατη ασθένεια, που ονομάζεται «έλλειψη ποδοσφαιρικής ποιότητας» και δεν έχουν καμία φιλοσοφία, τέχνη, σχολή που θα μπορούσε να τους δώσει σταθερότητα εκτός συνόρων, όπως, για παράδειγμα, έχει η Πόρτο εδώ και πολλά χρόνια.
Τι φταίει; Οι λίγοι καλοί Έλληνες προπονητές που θα δείξουν στους ποδοσφαιριστές τα βασικά, θα τους εξελίξουν ως παίκτες, ενώ οι ξένοι προπονητές αναγκάζονται υπό την απειλή του άμεσου αποτελέσματος, να κάνουν αλχημείες για να κρατήσουν όσο μπορούν τη θέση τους. Υπομονή δεν υπάρχει, σύστημα μάθησης με πρόγραμμα είναι κάτι το άγνωστο για το ελληνικό ποδόσφαιρο και για μια ακόμη φορά φτάσαμε στο ερώτημα:
Πώς διάολο πήραμε εκείνο το Euro;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου